ေလသိမ္ေမြ႔ျခင္းကို လြန္ေျမာက္ကာ ေလျပန္ေတြ႔သည္ႏွင့္ ေရွးမေႏွာင္းမီွပင္ အလင္းစတင္ေတြ႔ရွိတတ္ပါတယ္ ။
မ်က္စိမွိတ္ထားေသာ္လည္း အလင္းမႈံကေလးမ်ား ျမင္ရသကဲ့သို႕လည္းေကာင္း ၊ တစ္ခါတစ္ရံ အားၾကီးလာကာ မ်က္ႏွာျပင္၌ တည္ေန၍ေသာ္လည္းေကာင္း စသည္တို႔ေတြ႔ရွိေနတတ္၏ ။ ထိုအခါေယာဂီသည္ ထိုအရာတို႕အားမရွဳဘဲ (ဝါ)ႏွလုံးမသြင္းဘဲ ေလကိုသာရွဳ ေနပါ ။
ေလကိုမွတ္အားေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ရွဳမႈေၾကာင့္ထိုထိုေသာ အလင္းတို႕
ေတြ႔ရွိရျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ေလကိုလြတ္လိုက္ပါက ထိုအလင္းမ်ားေပ်ာက္သြားတတ္၏ ။ ထိုအခါေယာဂီသည္ စိုးးရိမ္စိတ္ဝင္ကာအလင္းကိုလိုက္ရွာျခင္းေၾကာင့္ ကမၼ႒ာန္းဆုတ္ယုတ္ေတာ့၏။ ထို႕ေၾကာင့္မည္သို႕ဘဲ လာေနပါေစ ဒီအခ်ိန္သည္ေလကိုသာသတိျဖင့္မွတ္ရမည့္အခ်ိန္ဟု ႏွလုံးပိုက္ကာ မိမိရွဳေနေသာ ဝင္သက္ေလ ထြက္သက္ေလကိုသာ ရွဳေနပါ ။ ထိုေနာက္ မိမိရွဳေနေသာ ႏွာသီးဖ်ား (သို႕)အထက္ႏႈတ္ခမ္း၌ ေလနဲ႔နိမိတ္တို႕ ေရာယွက္လာကာ တစ္ျဖည္းျဖည္းျခင္း
တစ္သားတည္းျဖစ္လာေပမည္ ။
"ဖားေအာက္ေတာရဆရာေတာ္"
http://bhikkhudhamma.blogspot.com/
No comments:
Post a Comment