••••••••••••••••••••••••••••••
ဖားေအာက္ေတာရသည္ မြန္ျပည္နယ္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕နယ္ ဖားေအာက္ရြာအနီး၌ တည္ရွိသည္။ ဖားေအာက္ေတာရဟူေသာအမည္သည္ ဖားေအာက္ရြာကို ေဂါစရဂါမ္ျပဳေသာ အသီးအသီးေသာ ေတာေက်ာင္းမ်ား တည္ရွိရာနယ္ေျမကို ျခံဳငံု၍ ေခၚဆိုေသာအမည္လည္းျဖစ္သည္။
ဤ၌ ရည္ၫႊန္းေသာ ဖားေအာက္ေတာရဆိုသည္မွာ ဖားေအာက္ေတာရဆရာေတာ္ဟု ထင္ရွားေသာ
ဆရာေတာ္ႀကီး ဘဒၵႏၲအာစိဏၰ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္လ်က္ရွိေသာ ေက်ာင္း၀င္းမ်ားပါရွိေသာ ေတာရေက်ာင္းတိုက္ႀကီးကို ဆိုလိုပါသည္။
(၁) သစ္သီးေက်ာင္း ေခၚ စႀကႍေက်ာင္း ေခၚ ေအာက္ေက်ာင္း
(၂) ကြၽဲတညင္းေက်ာင္း ေခၚ အလယ္ေက်ာင္း
(၃) စိတၱလေတာင္ေက်ာင္း ေခၚ ၀ါးေက်ာင္း ေခၚ အေပၚေက်ာင္းတို႔ျဖစ္သည္။
(၄) နိေျဂာဓာရုံေက်ာင္း
(၅) မဟာဂႏၶာရုံေက်ာင္း ( စၾကၤေက်ာင္း ေခၚ ေအာက္ေက်ာင္း အနီးကေတာရေက်ာင္း ျဖစ္ပါသည္)
ဆရာေတာ္အစဥ္အဆက္.....
သစ္သီးဆရာေတာ္
----------------------
ဖားေအာက္ေတာရ သစ္သီးေက်ာင္းႏွင့္ ကြၽဲတညင္းေက်ာင္းကို စတင္တည္ေထာင္ေသာ ဆရာေတာ္သည္ သစ္သီး ဆရာေတာ္ဟု ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားေသာ ဆရာေတာ္အရွင္ေခမာ၀ႏၲ ျဖစ္ပါသည္။ (၁၉၂၆-၁၉၇၃)
ဖယ္ေထာ္ဆရာေတာ္
---------------------
ဒုတိယဆရာေတာ္မွာ ဖယ္ေထာ္ဆရာေတာ္ဟု ထင္ရွားေသာ ဆရာေတာ္အရွင္အဂၢပညာ ျဖစ္ပါသည္။
(၁၉၇၃-၁၉၈၁)
ဖားေအာက္ေတာရဆရာေတာ္
-----------------------------------
တတိယဆရာေတာ္မွာ ဖားေအာက္ေတာရဆရာေတာ္ဟု ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားေသာ ယခု လက္ရွိ ဆရာေတာ္အရွင္အာစိဏၰ ျဖစ္ပါသည္။ သစ္သီးေက်ာင္းႏွင့္ ကြၽဲတညင္းေက်ာင္းကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ရင္း ၁၉၈၁-ခုႏွစ္မွ စတင္၍ စိတၱလေတာင္ေက်ာင္းကို တိုးခ်ဲ႕တည္ေထာင္ခဲ့သည္။
ဖားေအာက္ေတာရသမိုင္းအက်ဥ္း
***********************
စႀကႍေက်ာင္းကုိ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၁၂၈၇-ခုႏွစ္ တေပါင္းလခန္႔၊ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၉၂၆-ခုႏွစ္တြင္ သစ္သီး ဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာ အရွင္ေခမာ၀ႏၲ စတင္တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ ရဟန္း (၄)၀ါရစဥ္ကပင္ သက္သတ္လြတ္ဘုဥ္းေပးခဲ့ၿပီး အမ်ားအားျဖင့္ သစ္သီးသစ္ဥမ်ားကိုသာ ဘုဥ္းေပးေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ ထိုစဥ္ကပင္ သစ္သီးဆရာေတာ္ဟု ေခၚတြင္ခဲ့ပါသည္။ ဗုဒၶါႏုႆတိဘာ၀နာကို အေလးေပးပြားမ်ားေလ့ရွိၿပီး ဒြတၱိ ံသာကာရကမၼ႒ာန္းကိုပြားမ်ား၍ ၀ိပႆနာ႐ႈပြားအားထုတ္ေတာ္မူေလ့ရွိသည္။ တပည့္မ်ားကို ဗုဒၶါႏုႆတိဘာ၀နာကို ပြားမ်ားအားထုတ္ရန္ ေဟာၾကားေလ့ရွိသည္။မ်ားေသာအားျဖင့္ တစ္ပါးတည္းသာ ေနေတာ္မူေလ့ရွိသည္။ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၁၃၃၄-ခုႏွစ္ တေပါင္းလဆန္း ၉-ရက္၊ ၁၂.၃.၁၉၇၃ ေန႔၊ သက္ေတာ္ ၇၂-ႏွစ္ သိကၡာေတာ္ ၅၂-၀ါအရတြင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသည္။
သစ္သီးဆရာေတာ္ပ်ံလြန္ေတာ္မူၿပီးေနာက္ ဒုတိယဆရာေတာ္အျဖစ္ ဖယ္ေထာ္ဆရာေတာ္ အရွင္အဂၢပညာသည္ရွစ္ႏွစ္တိုင္တိုင္ ဆက္လက္သီတင္းသံုးေနထိုင္ခဲ့သည္။ သက္ေတာ္ ၆၂-ႏွစ္၊ သိကၡာေတာ္ ၄၀ အရ၊ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၁၃၄၃-ခုႏွစ္၊ ၀ါဆိုလဆုတ္ ၅-ရက္ေန႔၊ ၂၁.၇.၁၉၈၁ ေန႔တြင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသည္။
ဒုတိယဆရာေတာ္သည္ ပ်ံလြန္ေတာ္မမူမီ အရွင္အာစိဏၰအား အျမန္ဆံုးၾကြေရာက္လာရန္ အေၾကာင္းၾကားခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က အရွင္အာစိဏၰသည္ ေရးၿမိဳ႕နယ္ မြန္စိန္ေတာရ (အစင္ေတာရ)ႏွင့္ ရံခါ ဒူးယားေတာရတို႔တြင္ေတာရေဆာက္တည္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းၾကားစာ ရလွ်င္ရျခင္း အရွင္အာစိဏၰလည္း အျမန္ဆံုးၾကြလာခဲ့၏။
ဖယ္ေထာ္ ဆရာေတာ္ ပ်ံလြန္ေတာ္ မမူမီ ၅-ရက္အလို ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၁၃၄၃-ခုႏွစ္၊ ၀ါဆိုလျပည္ေန႔၊ ၁၆.၇.၁၉၈၁ ေန႔ နံနက္တြင္ ဖားေအာက္ေတာရသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ဖယ္ေထာ္ဆရာေတာ္က သစ္သီးေက်ာင္းကို ဆက္လက္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးရန္
ေမတၱာရပ္ခံသျဖင့္ ပ်ံလြန္ေတာ္မမူမီ စိတ္ခ်မ္းသာေစရန္ ထိုတာ၀န္ကို လက္ခံခဲ့ၿပီး ဖားေအာက္ေတာရ၌စတင္ သီတင္းသံုး ခဲ့ရေလသည္။ (ဤေနရာ၌ ဖားေအာက္ဆရာေတာ္၏ ေထ႐ုပၸတၱိအက်ဥ္းကို ေဖာ္ျပပါဦးမည္။)
ဖားေအာက္ေတာရဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲအာစိဏၰ၏ ေထ႐ုပၸတၱိအက်ဥ္း
.......................................................................
၁၂၉၆-ခုႏွစ္၊ ပထ၀ါဆိုလဆန္း (၁၄)ရက္, တနဂၤေႏြေန႔ နံနက္ (၈)နာရီအခ်ိန္တြင္ ဟသၤာတၿမိဳ႕နယ္,
လိပ္ေခ်ာင္းေက်းရြာ၌ ေမြးဖြားခဲ့သည္။ ဖခင္ - ဦးျပဴး, မိခင္ - ေဒၚေစာတင္တို႔၏ စတုတၳေျမာက္ သားရတနာျဖစ္သည္။
၁၃၀၆-ခုႏွစ္၊ ကဆုန္လဆန္း (၁၁)ရက္ေန႔တြင္ လိပ္ေခ်ာင္းေက်းရြာ စလင္းေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးေသာဏမေထရ္ျမတ္ကို ဥပဇၥ်ာယ္ျပဳ၍ ရွင္သာမေဏအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိသည္။
၁၃၁၂-ခုႏွစ္၊ နယုန္လမွ ၁၃၁၄-ခု နယုန္လအထိ ဟသၤာတၿမိဳ႕ တာ (၅၀)ရပ္ ေရၾကည္တိုက္သစ္တြင္ ဆရာေတာ္ဦးမဟိႏၵ, ဆရာေတာ္ ဦးပ႑၀ံသ, ဆရာေတာ္ ဦးပညာ၀ႏၲတို႔ထံ၌ ပရိယတၱိပညာမ်ားကို ဆည္းပူးခဲ့သည္။ ၁၃၁၃-ခုႏွစ္တြင္ ပထမငယ္တန္း, ၁၃၁၄-ခုႏွစ္တြင္ ပထမလတ္တန္းတို႔ကို ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။
၁၃၁၄-ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ၾကည့္ျမင္တိုင္ ေအာင္မဂၤလာသိဒၶိတိုက္ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမထံတြင္ (၃)လတာမွ်ဆန္း-အလကၤာ, အထက္ယမိုက္က်မ္းမ်ား, ႐ူပသိဒၶိက်မ္းမ်ားကို သင္ယူခဲ့သည္။
၁၃၁၄-ခုႏွစ္၊ သီတင္းကြၽတ္လတြင္ မႏၲေလးၿမိဳ႕၊ မစိုးရိမ္တိုက္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ေက်းဇူးေတာ္ရင္သက္ေတာ္ရွည္ အဘိဓဇမဟာရ႒ဂု႐ု မစုိးရိမ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးထံ၌ ပ႒ာန္းက်မ္းကို သင္ယူခဲ့သည္။ ၀ိနယဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးထံ၌ အထက္ယမိုက္က်မ္းမ်ားကိုလည္းေကာင္း, ပါဠိဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးထံ၌ အလကၤာက်မ္းတို႔ကိုလည္းေကာင္း သင္ယူခဲ့သည္။
၁၃၁၅-ခုႏွစ္တြင္ ပထမႀကီးတန္းကို ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ ၁၃၁၆-ခုႏွစ္၊ ကဆုန္လဆန္း (၈) ရက္ေန႔တြင္ ေရၾကည္ၿမိဳ႕ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ မဂၤလာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကို ဥပဇၥ်ာယ္ျပဳ၍ ဟသၤာတၿမိဳ႕၊ တာ (၅၀)ရပ္ ေရၾကည္တိုက္သစ္ခ႑သိမ္ေတာ္၌ ျမင့္ျမတ္ေသာ ရဟန္းအျဖစ္ကို ရရွိသည္။ ဟသၤာတၿမိဳ႕၊ ငါးမ်က္ႏွာဘုရားႀကီးရပ္ကြက္ (၂)လမ္း၊အမွတ္ (၉၆)၌ ေနထိုင္ၾကေသာ ဦးစံခ်ိန္-ေဒၚေအးတင္ မိသားစုတို႔က ပစၥယဒါယကာအျဖစ္ ခံယူၾကသည္။
၁၃၁၆-ခုႏွစ္တြင္ မႏၲေလးၿမိဳ႕၊ ေတာင္ျပင္ရပ္၊ ျမင္း၀န္တိုက္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ျမင္း၀န္တိုက္
ပတၱျမားဆရာေတာ္ ဦးဥကၠံသ, ဘုရားႀကီးတိုက္ အမရပူရဆရာေတာ္ ဦးဥကၠံသ, ဘုရားႀကီးတိုက္ ဆရာေတာ္ ဦးအရိယ,ဘုရားႀကီးတုိက္ ဆရာေတာ္ ဦးကုမာရ (ယခု ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္), ဘုရားႀကီးတုိက္ ဆရာေတာ္ ဦးပညာေဇာတ,ေတာင္ထီးလင္းတုိက္ ဆရာေတာ္ ဦးသူရိယ, ေတာင္ထီးလင္းတိုက္ ဆရာေတာ္ ဦးပုညာနႏၵတို႔ထံ၌ ေဘဒစိႏၲာ,အ႒သာလိနီအ႒ကထာ, သီလကၡႏၶ၀ဂၢအ႒ကထာ, သမႏၲပါသာဒိကအ႒ကထာ စသည့္ စာ၀ါမ်ားကို သင္ယူခဲ့သည္။
၁၃၁၈-ခုႏွစ္တြင္ ဥကၠံၿမိဳ႕, ဘုရားႀကီးတိုက္မွ ၀င္ေရာက္ေျဖဆိုရာ သာသနဓဇသီရိပ၀ရဓမၼာစရိယဘြဲ႕ကို ရရွိခဲ့သည္။၁၃၂၆-ခုႏွစ္တြင္ မဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာ၌ စတင္၍ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးႏွင့္ ဆရာေတာ္ ဦးပ႑ိတ(ယခု ေရႊေတာင္ကုန္းဆရာေတာ္ဘုရား)တို႔ထံတြင္ ကမၼ႒ာန္းတရားမ်ားကို သင္ယူကာ အားထုတ္ခဲ့သည္။
၁၃၂၆-ခုႏွစ္၊ ရဟန္းဆယ္၀ါ အရတြင္ စတင္၍ ေတာရေဆာက္တည္ခဲ့၏။ ကသစ္၀ိုင္ဆရာေတာ္ဘုရားထံတြင္လည္း (၁၀)ရက္ တရားအားဘာ၀နာမ်ား အားထုတ္ခဲ့သည္။၁၃၂၈-ခုႏွစ္တြင္ ဓာတ္ကမၼ႒ာန္း သင္ၾကားျပသေသာ သန္လ်င္ဆရာေတာ္ဘုရားထံ၌ (၆)လခြဲၾကာ တရားဘာ၀နာမ်ားကို အားထုတ္ခဲ့သည္။
၁၃၂၉-ခုႏွစ္တြင္ အာနာပါနႆတိကမၼ႒ာန္း သင္ၾကားျပသေပးေသာ မံုရြာၿမိဳ႕နယ္ အထက္ခ်င္းတြင္း ကန္နီၿမိဳ႕ေရႊသိမ္ေတာ္ေတာရ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးထံတြင္ (၃)လခဲြမွ် တရားဘာ၀နာမ်ားကို ပြားမ်ားအားထုတ္ခဲ့သည္။
၁၃၂၆-ခုႏွစ္မွ စ၍ ေတာရေဆာက္တည္ရာ -- သထုံၿမိဳ႕, ေနမိႏၵရေတာင္အနီး ေတာင္၀ိုင္းႀကီးေတာရတြင္ (၁)၀ါ၊ မုဒံုၿမိဳ႕နယ္, ေက်ာက္တစ္လံုးေက်းရြာ စိတၱသုခေတာရေက်ာင္းတြင္ (၃)၀ါ၊ ေရးၿမိဳ႕နယ္, အစင္ေက်းရြာ အစင္ေတာရေက်ာင္းတြင္ (၁၃)၀ါ အသီးသီး သီတင္းသံုးေနထိုင္ခဲ့ၿပီး အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း ၁၃၄၃-ခုႏွစ္ (၁၉၈၁-ခုႏွစ္)တြင္ ဖားေအာက္ေတာရသို႔ ေရာက္ရွိသီတင္းသံုးခဲ့ရာ ယခုတိုင္ျဖစ္ေလသည္။ ဤသို႔ ေနရာ အသီးအသီး၌ သီတင္းသံုးကာ ပရိယတၱိ, ပဋိပတၱိ, တရားမ်ားကို စြမ္းအားရွိသမွ် ပြားမ်ားအားထုတ္ခဲ့ပါသည္။
ျပည္တြင္း ျပည္ပ ေယာဂီသူေတာ္ေကာင္းမ်ားကိုလည္း စြမ္းအားရွိသေလာက္ တရားဘာ၀နာမ်ားကို ၫႊန္ၾကားျပသလ်က္ ပရိယတၱိသာသနာ,ပဋိပတၱိသာသနာ, ပဋိေ၀ဓသာသနာတည္းဟူေသာ သာသနာေတာ္သံုးရပ္ တုိးတက္ႀကီးပြားစည္ကား သိုက္ၿမိဳက္ရန္ ႀကိဳးပမ္းလ်က္ပင္ ရွိသည္။
၁၃၅၇-ခုႏွစ္တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္မွ မဟာကမၼ႒ာနာစရိယဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ကို ဆက္ကပ္ခဲ့သည္။
၁၃၆၀-ခုႏွစ္တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္မွ အဂၢမဟာကမၼ႒ာနာစရိယဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ကို ဆက္ကပ္ခဲ့သည္။
ဖားေအာက္ေတာရသမိုင္းအက်ဥ္းကို ဆက္၍ဆိုရေသာ္ -
အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း ဖယ္ေထာ္ဆရာေတာ္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူၿပီးေနာက္ အရွင္အာစိဏၰသည္
ဖားေအာက္ေတာရကို ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။ ထိုေရာက္စႏွစ္တြင္ ကြၽဲတညင္းေက်ာင္း၌၀ါဆို၀ါကပ္ခဲ့သည္။ ၀ါကြၽတ္ၿပီး ေနာက္ စိမ့္စမ္း႐ႈိေျမာင္မ်ားရွိရာ စိမ္းလန္းစိုေျပ ၍ အလြန္ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္သည့္ပုိ၍ ေတာနက္ေသာ ယခု လက္ရွိ သီတင္းသံုးရာ ေတာရေနရာကုိ ေတြ႕ရွိခဲ့သျဖင့္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔တြင္ ထုိေနရာသို႔ စတင္ ေျပာင္းေရႊ႕ သီတင္းသံုးခဲ့သည္။
ဤေနရာသည္ မူလက ဒူးရင္းျခံ ျဖစ္၏။ ဖားေအာက္ေတာရ
ဆရာေတာ္ စတင္ သီတင္းသံုးေသာအခါ စမ္းေခ်ာင္းနံေဘး သရက္ပင္ႀကီးေအာက္၌ ၀ါးေက်ာင္းကေလးတစ္လံုးေဆာက္လုပ္ေပးၾက၏။ ထို၀ါးေက်ာင္းကေလး၌ သီတင္းသံုးခဲ့၏။ ထို၀ါးေက်ာင္းကေလးကို အစြဲျပဳ၍ ဤေတာရေက်ာင္းေနရာကို"၀ါးေက်ာင္း"ဟုသာ အမည္တြင္ ေနေတာ့ေလသည္။ ၀ါးေက်ာင္း၌ ညသန္႔စင္ၿပီး နံနက္အခါ ဖားေအာက္ရြာတြင္းသို႔ ေန႔စဥ္ ဆြမ္းခံၾကြ၏။
၀ါးေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕သီတင္းသံုးခဲ့ေသာ္လည္း စႀကႍေက်ာင္းကို ေစာင့္ေရွာက္ရန္ တာ၀န္ရွိသည့္အေလ်ာက္
ေန႔အခါ၌ စႀကႍေက်ာင္း၌ ေန႔သန္႔စင္၍ ပရိယတၱိ, ပဋိပတၱိတရားမ်ားကို ပြားမ်ားအားထုတ္ရင္း ေက်ာင္းသို႔ လာေရာက္ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ၾကသူ ဒါယကာ ဒါယိကာမ အေပါင္းတို႔ကုိလည္း တရားဓမၼမ်ား ေဟာၾကားျပသ ဆိုဆံုးမေပးေနခဲ့၏။
ညအခါမွသာ ၀ါးေက်ာင္းသို႔ ျပန္ၾကြ ညသန္႔စင္ေတာ္မူႏိုင္ခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ သံုးႏွစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ေက်ာင္းေနတပည့္မ်ားႏွင့္ တရားအားထုတ္လိုသူ ေယာဂီမ်ားကို တရား႐ႈပြားနည္းမ်ား ၫႊန္ၾကား ျပသေပးခဲ့ေလသည္။ တရားအားထုတ္၍ ေအာင္ျမင္သူမ်ား ေပၚေပါက္လာသည္ႏွင့္အမွ် တစ္စတစ္စ ေယာဂီမ်ား မ်ားျပားလာခဲ့ေပသည္။
ေက်ာင္း၌ေန၍ ရက္ရွည္အားထုတ္သူမ်ားလည္း ရွိလာ၏။
၁၉၈၅-ခုႏွစ္တြင္ ၀ါးေက်ာင္းကေလးအနီး၌ သစ္သားစႀကႍစံေက်ာင္းတစ္ေဆာင္ကုိ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းၾက၏။
ထို စံေက်ာင္း၌ ၁၉၉၀-ခုႏွစ္တိုင္ေအာင္ သီတင္းသံုးခဲ့သည္။ ယင္း စံေက်ာင္းေဆာင္မွာ ယခုတုိင္တည္ရွိေနေသး၏။
၁၉၈၉-ခုႏွစ္တြင္ သစ္သားေက်ာင္းငယ္ေလး ရွစ္လံုးကုိ ၎င္းစံေက်ာင္း၏အနီး အေရွ႕ဖက္၌ ေဆာက္လုပ္ခဲ့ၾကသည္။
တရားလာေရာက္အားထုတ္ၾကေသာ ရွင္ေယာဂီ လူေယာဂီမ်ား မ်ားျပားလာသည္ႏွင့္အမွ် တရားအားထုတ္ရန္ဓမၼာ႐ုံ, သိမ္ႏွင့္ ေက်ာင္းေဆာင္မ်ားလည္း တိုးခ်ဲ႕ေဆာက္လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ဆြမ္းကြမ္းေ၀ယ်ာ၀စၥကိစၥမ်ားလည္း မ်ားျပား
လာသည္ျဖစ္ရာ ဖားေအာက္ေတာရ ဗုဒၶသာသနႏုဂၢဟအဖြဲ႕ကိုလည္း ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔စြာ တိုးခ်ဲ႕ ဖြဲ႕စည္းခဲ့ၾကေလသည္။
ေက်ာင္း၌ပင္ ဆြမ္းလံုေလာက္ေအာင္ ခ်က္ျပဳတ္လွဴဒါန္းႏိုင္ရန္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသည္။ ယခင္က ဆရာေတာ္သည္ေန႔စဥ္ ရြာသို႔ တစ္ပါးတည္း ဆြမ္းခံၾကြေလ့ရွိ၏။ က်န္သံဃာေတာ္မ်ားမွာ အဖြဲ႕လိုက္ တန္းစီၾကြၾက၏။ ၁၉၉၁-ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းေရာက္မွသာ ဆရာေတာ္၏က်န္းမာေရးေၾကာင့္ ဒကာ ဒကာမမ်ားေတာင္းပန္သျဖင့္ ရံဖန္ရံခါသာ ဆြမ္းခံၾကြေတာ့၏။ ဆရာေတာ္ကုိယ္စား ရဟန္းတစ္ပါး တစ္ပါးကား ယခုတုိင္ေအာင္ အျမဲဆြမ္းခံၾကြလ်က္ပင္ ရွိေနသည္။
သံဃာေတာ္မ်ားသည္လည္း ရြာတြင္းသို႔ ဆြမ္းခံၾကြရာ၌ အသြားအျပန္ ႏွစ္နာရီခန္႔ၾကာသည္ကတစ္ေၾကာင္း, ေက်ာင္းျပန္
ေရာက္ေသာအခါ တရားထိုင္ရန္ အခ်ိန္နည္းပါးသည္ကတစ္ေၾကာင္း, ဆြမ္းဟင္းမ်ားကိုလည္း ေက်ာင္းမွာပင္ အႏုဂၢဟအဖြဲ႕ႏွင့္ ေ၀ယ်ာ၀စၥအဖြဲ႕မ်ားက ခ်က္ျပဳတ္ကပ္လွဴႏိုင္ၿပီျဖစ္သည္ကတစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ သံဃာေတာ္မ်ားလည္း ဒကာဒကာမတို႔ ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္သျဖင့္ ေက်ာင္း၌သာ ဆြမ္းအလွဴခံ ဘုဥ္းေပးၾကေတာ့သည္။ တရားထိုင္ခ်ိန္ မ်ားစြာပိုရေလသည္။ ဆြမ္းအလွဴရွင္မ်ားလည္း မျပတ္မလပ္ ေပၚေပါက္လ်က္ရွိေပသည္။ ယခုအခါ၌ ရွင္ေယာဂီ လူေယာဂီအားလံုး ေက်ာင္းတြင္း၌ပင္ အစဥ္အတိုင္း တန္းစီၾကြ၍ ဆြမ္းခံစားေသာစနစ္ က်င့္သံုးလ်က္ရွိေပသည္။
၁၉၉၀-ခုႏွစ္တြင္ ဆရာေတာ္အား တိုက္စံေက်ာင္းသစ္တစ္ေဆာင္ကုိ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းၾကသည္။ ထို တိုက္စံေက်ာင္းမွာ စိတၱလေတာင္ေက်ာင္းတြင္း ကတၱရာကားလမ္းအဆံုး၌ တည္ရွိေသာ တိုက္ေက်ာင္းပင္ျဖစ္သည္။ထိုေက်ာင္း၌ ကြန္ျပဴတာခန္းျပဳလုပ္ အသံုးျပဳေသာ " ကြန္ျပဴတာေက်ာင္း "ဟုသာ ေခၚတြင္ၾကေလသည္။
အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ ေရာက္ရွိလာၾကေသာ သံဃာေတာ္မ်ားလည္း အေရအတြက္ အမ်ားျပားလာသည္ျဖစ္ရာ၁၉၉၃-ခုႏွစ္တြင္ မုဒံုၿမိဳ႕မွ ေဒၚသန္းသန္းေ၀မိသားစုႏွင့္ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားက စည္း႐ံုးဦးေဆာင္၍ သစ္သား တစ္ပါးေက်ာင္းေလးမ်ားကို အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ စတင္ တိုးခ်ဲ႕ေဆာက္လုပ္လာၾကရာ တစ္ႏွစ္အတြင္း တစ္ပါးေက်ာင္းေဆာင္ေပါင္း၄၅ ေဆာင္ခန္႔ ၁၃၅၆-ခုႏွစ္ ၀ါဆိုအမွီ ၿပီးစီးသျဖင့္ သံဃာေတာ္အေရအတြက္ ပိုမို မ်ားျပားစြာ ေတာေက်ာင္း၌ ၀ါဆိုခြင့္ရရွိၾကေလသည္။ တစ္ပါးေက်ာင္းမ်ားကိုလည္း ေက်ာင္းဗဟိုေျမနိမ့္ပိုင္းတြင္သာမက ေတာင္စဥ္ ေတာင္ခါးပန္းေတာင္ခ်ဳိမ့္၀ွမ္းႏွင့္ ေတာင္ေၾကာတစ္ေလွ်ာက္ ဆက္လက္ ေဆာက္လုပ္လ်က္ရွိခဲ့သည္။
ကံႀကီး-ကံငယ္ေဆာင္ရြက္ရန္ႏွင့္ စုေပါင္းတရားထိုင္ရန္အတြက္ သိမ္တစ္လံုးလိုအပ္သည္ျဖစ္ရာ --
၁၉၉၄-ခုႏွစ္တြင္ ဓမၼ၀ိဟာရီႏွစ္ထပ္သိမ္ေတာ္ႀကီး တည္ေဆာက္ရန္ ေျမေနရာကုိလည္း စတင္ရွင္းလင္း
ေျမညိႇခဲ့ၾကသည္။ ေတာင္ခါးပန္းကို လူအားႏွင့္ တူးၿဖိဳေနၾကရာမွ တစ္ႏွစ္ခန္႔ အၾကာတြင္ ေျမတူးစက္အကူအညီရရွိသျဖင့္က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ၁၃၅၈-ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔၊ (၂၅.၁၁.၁၉၉၆) ေန႔တြင္ အလ်ား၁၄၅ေပ၊ အနံ ၉၆ေပ ရွိေသာ ႏွစ္ထပ္သိမ္ေတာ္ႀကီး ပႏၷက္ခ်ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ၁၁.၀၂.၂၀၀၀ ေန႔တြင္ သိမ္ေတာ္ႀကီးအထြဋ္ေစတီေတာ္ ထီးတင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ၁၉၉၉-ခုႏွစ္တြင္ အလ်ား-၁၁၀ေပ၊ အနံ-၆၀ေပရွိေသာ ဆြမ္းေလာင္း႐ုံႀကီးကိုလည္း
ေဆာက္လုပ္ခဲ့သည္။
၁၃၆၁-ခုႏွစ္၊ တပို႔တြဲလျပည့္ေန႔၊၁၉.၀၂.၂၀၀၀ ေန႔တြင္ သိမ္သမုတ္ပြဲ+သိမ္ဖြင့္ပြဲႏွင့္
ဆြမ္းေလာင္း႐ုံဖြင့္ပြဲ အခန္းအနားကို တစ္ၿပိဳင္တည္း ေအာင္ျမင္စြာ က်င္းပႏိုင္ခဲ့ေလသည္။
၁၉၉၀-ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းေလာက္မွ စတင္၍ ႏိုင္ငံျခားသားရဟန္း-ရွင္ ေယာဂီမ်ား စတင္ ေရာက္ရွိလာၾကသည္။တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ႏိုင္ငံျခားသားအေရအတြက္လည္း မ်ားျပားလာခဲ့သည္။ ျပည္ပသို႔ ၾကြေရာက္သာသနာျပဳေပးပါရန္ဖိတ္ၾကားမႈမ်ားလည္း မ်ားျပားလာခဲ့ေလသည္။
၁၉၉၇-ခုႏွစ္မွ စတင္၍ ႏိုင္ငံျခားသာသနာျပဳခရီး စတင္ခဲ့သည္။ ဦးစြာ သီဟိုဠ္ႏိုင္ငံ၌ တရားစခန္းဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။
၁၉၉၈-ခုႏွစ္မွစ၍ ထိုင္၀မ္ႏိုင္ငံတြင္ ႏွစ္စဥ္ ၂-လ တရားစခန္းသြားေရာက္သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ေဟာင္ေကာင္,တ႐ုတ္ျပည္, မေလးရွားစသည့္ ႏိုင္ငံမ်ားသို႔မ်ား ၾကြေရာက္၍ တရားဓမၼမ်ား သင္ၾကားေပးခဲ့ရသည္။ ၂၀၀၂-ခုႏွစ္တြင္ မအားလပ္သည္ကတစ္ေၾကာင္း, က်န္းမာေရးအတြက္ အနားယူရန္ လိုအပ္သည္က တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ အခ်ဳိ႕ျပည္ပမွ တရားစခန္းဖြင့္လွစ္ရန္ ဖိတ္ၾကားခ်က္မ်ားကို ဆိုင္းင့ံထားခဲ့သည္။ ျပည္တြင္း ျပည္ပမွ ေယာဂီမ်ားကား မျပတ္မစဲလာေရာက္အားထုတ္ေနၾကဆဲျဖစ္၏။
ေယာဂီမ်ား ပိုမိုမ်ားျပားလာသည့္အေလ်ာက္ ဖားေအာက္ေတာရ၌ သာသနာ့အေဆာက္အဦမ်ားကို အဆက္မျပတ္ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းလ်က္ရွိၾကရာ တျဖည္းျဖည္းျခင္းတိုးတက္စည္ကားလ်က္ရွိရာ သာသနာေတာ္ၾကီးအတြက္ ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ရာအျဖစ္ တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။
(ၾကြင္းက်န္သည္မ်ား ဆက္လက္တင္ျပပါမည္)
"ဖားေအာက္ေတာရဆရာေတာ္"
www.bhikkhudhamma.blogspot.com
No comments:
Post a Comment